Surah Ad-Duha
بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيْمِ
وَالضُّحٰىۙ١
Waḍ-ḍuḥā.
[1]
سوگند به چاشتگاه (یا روز)
وَالَّيْلِ اِذَا سَجٰىۙ٢
Wal-laili iżā sajā.
[2]
و به شب گاهی که تیرگی افکند
مَا وَدَّعَكَ رَبُّكَ وَمَا قَلٰىۗ٣
Mā wadda‘aka rabbuka wa mā qalā.
[3]
بدرودت نگفت پروردگارت و نه خشمگین شد
وَلَلْاٰخِرَةُ خَيْرٌ لَّكَ مِنَ الْاُوْلٰىۗ٤
Wa lal-ākhiratu khairul laka minal-ūlā.
[4]
و همانا انجام بهتر است تو را از آغاز
وَلَسَوْفَ يُعْطِيْكَ رَبُّكَ فَتَرْضٰىۗ٥
Wa lasaufa yu‘ṭīka rabbuka fa tarḍā.
[5]
و هر آینه زود است دهدت پروردگارت تا خشنود شوی
اَلَمْ يَجِدْكَ يَتِيْمًا فَاٰوٰىۖ٦
Alam yajidka yatīman fa āwā.
[6]
آیا نیافتت یتیمی پس جای داد
وَوَجَدَكَ ضَاۤلًّا فَهَدٰىۖ٧
Wa wajadaka ḍāllan fa hadā.
[7]
و یافتت سر به گمی پس رهبری کرد
وَوَجَدَكَ عَاۤىِٕلًا فَاَغْنٰىۗ٨
Wa wajadaka ‘ā'ilan fa agnā.
[8]
و یافتت گرانباری (عیالمند) پس بی‌نیاز کرد
فَاَمَّا الْيَتِيْمَ فَلَا تَقْهَرْۗ٩
Fa ammal-yatīma falā taqhar.
[9]
اما یتیم را پس خشم نیار
وَاَمَّا السَّاۤىِٕلَ فَلَا تَنْهَرْ١٠
Wa ammas-sā'ila falā tanhar.
[10]
و اما دریوزه را پس نران (یا نهیب نزن)
وَاَمَّا بِنِعْمَةِ رَبِّكَ فَحَدِّثْ ࣖ١١
Wa ammā bini‘mati rabbika fa ḥaddiṡ.
[11]
و اما به نعمت پروردگار خویش پس زبان گشای